Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
Kitabın kapağında bir de ÇOK GİZLİ damgası var. Çok gizli damgasıyla birleşince gizli, hem de çok gizli bir operasyonun ayrıntılarını okuyup, "şoke" olacağınızı zannediyorsunuz haliyle. Oray Eğin, Akşam gazetesinde köşe yazarı. Yazılarını zaman zaman okuyorum. Kitabını alıp almama konusunda epey kararsızlık geçirdikten sonra medya, imha kelimelerinin etkisiyle aldım ve okudum. Son sözü baştan yazayım: dedikodu okumayı severseniz alın okuyun. Yoksa ciddi bir zaman kaybı. Kendi adıma ben dedikoduları, özellikle yazılı / görsel basındaki dedikoduları okumayı severim. Bu nedenle kitabı aldığıma da okuduğuma da pişman değilim. Bölümlerden oluşan kitap, konu bütünlüğünü de koruyamamış. Adına bakınca, düzenlenmiş bir operasyondan bahsedileceğini zannetmek doğal. Ancak kitapta basındaki türbanlı yazarlardan, Hasan Cemal'in Cumhuriyet gazetesindeki genel yayın yönetmenliği dönemlerine, Taraf gazetesinin kuruluşundan TRT'de kimin program yaptığına uzanan konular yer almış. Eğin...