Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
Bugünlerde kafanızı nereye çevirirseniz açık hava ısıtıcısı reklamı görüyoruz. Kapalı alanlarda sigara içmek yasaklanınca, kış günlerini düşünen işletmecilere yönelik ürünlerin tanıtımları çok düşündürücü. Bir yandan en ucuz enerjinin tasarruf edilen olduğunu söyleyeceğiz, bir yandan açık havayı ısıtmaya çalışacağız. Meseleyi parasını veren düşünsün diyerek geçiştiremeyiz. Dünyanın kaynakları böyle yok oluyor demek ki.