Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
Geçtiğimiz haftasonu saatler bir saat geri alındı. Kağıt üzerinde yapılan bu değişiklik insanların ve kedilerin iç saatlerini geri almak daha uzun sürecek. Hayatın dayattığı zorunluluklar, iş-ev-iş döngüsü, insanın iç saatini daha hızlı kurarken bu tür insani zorunluluklardan uzak kediklerin saat ayarlaması ne zaman olacak belirsiz. Evimizi paylaştığımız Zeytin Bey, sabahları güneşin doğuşuyla uyandırma servisi görevini yerine getiriyor. Böyle bir talebimiz olmasa bile, her sabah -ki buna haftasonları da dahil- güneşin doğuşuyla miyaaaav serenatı ile uyandırılıyoruz. Eskiden 07'ye denk gelen günün aydınlanması şimdi 06'ya denk geliyor. Zeytin açısından değişen bir şey yok. O gene güneşe göre hareket ediyor :) Neyse, gülü seven dikenine Zeytoşu seven miyavına katlanacak.