Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
Psikiyatri uzmanlığı yapmış bir tıp doktoru Semih Dikkatli. Kitabın tam adı Evliliklerde Aynı Kısır Döngü Ben (Sahte Ben), Biz, Yine Ben, Hep Ben, Hep Ben. Karina Kitap'tan 2013 yılında ilk ve şimdilik tek baskısını yapmış eser, 154 sayfa. Psikiyatri uzmanlığı yapmış isimlerin yazdığı benzer kitapları severek okudum / okuyorum. Kişisel deneyimlerini de katarak, ilişkiler konusunda yaşanmışlıkları, akıcı bir dil ile kağıda dökmek herkesin harcı değil. Dikkatli'nin eseri, bir kaç bölümden oluşuyor. İlk bölümde erkeğin hayata ve evliliğe dair tespitleri yer alıyor. Kadının deneyimlerini, çocukluğa ait deneyim aktarımları izliyor. Bölümler arasında Dikkatli'nin yorumlarına yer verilmiş eserde. Dil, daha özenli seçilse daha başarılı bir eser olabilirdi. Özellikle erkeğin anlatımlarında sokak ağzından uzak durulmasını tercih ederdim.