Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
Okuduğum Murphy, Ayrıntı yayınlarından çıkmış. Uğur Ün, Fransızca ve İngilizce metinleri birlikte kullanarak dilimize çevirmiş. Bendeki baskısının tarihini bilemesem bile 4 Haziran 1995 öncesi olduğuna eminim. 178 sayfa. Beckett denildiğinde akla ilk gelen eser Godot'u Beklerken oluyor elbette. 1906 yılında İrlanda'da doğan Beckett, Godot'u Beklerken adlı oyunu 1948 yılında yazmış, Fransızca olarak. Seneler önce, sanırım 1996 yılında, ODTÜ Oyuncuları sahnelediğinde izlemiş ve çok beğenmiştim oyunu. Hayatımızın, tıpkı oyundaki karakterler gibi, gelip gelmeyeceği - hatta varolup olmadığını bile bilmediğimiz - Godot'ları bekleyerek geçtiğini düşünmüştüm. Gene aynı senelerde hediye olarak verilen Murphy adlı romanı ise bir türlü bitirememiştim. Bu yarım bırakışın arkasında farklı nedenler olsa bile sonuç değişmiyordu, yarım kalmış bir şey vardı geride/ortada. Yarım kalanları bitirmeden, ilerlemek pek olası olmuyor. Farklı kitaplar girse de araya, ister istemez, zam...