Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
Deniz Kavukçuoğlu'ndan okuduğum ilk roman. Daha önce farklı türlerde kitaplarını okumuştum . Can yayınlarından Ekim 2008'de çıkan ilk baskısıydı okuduğum. 145 sayfalık roman bir kaç saat içerisinde bitti. Romanın arka kapağında da belirtildiği üzere yaşlı adam genç kız aşkı konu edinilmiş. Aşk, karşı konulmaz bir duygu. Delilik hali. İnsanı insanlıktan çıkartan tehlikeli bir durum. Bana kalırsa bir kez yaşadıktan sonra böylesi bir delilik halini, bünye kendisine koruma kalkanı oluşturuyor ve tekrarına izin vermiyor. Umarım vermez de. Kavukçuoğlu'nun anlattığı aslında aşk değil. Zaten roman kahramanı da kendisine, zor da olsa, itiraf ediyor bu durumu. Bir iki saat içerisinde bitmesi, dilin akıcılığının ve anlatılanın sürükleyiciliğinin kanıtı. Fonda, Leonardo de Vinci ve doğduğu kasaba ile İstanbul var. Aşkı konu edinen romanlarda beni en çok etkileyen Levent Mete'nin Aşk Hastalığı olmuştu. Onu geçen bir aşk romanı okumadım henüz. Okuyacağımı da pek zannetmiyor...