Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
Kitap etiketli 398. yazımda sevgili Ahmet Öre'nin ilk eserine dair notlarımı paylaşacağım. Ahmet Öre ile hiç karşılaşmadık, ancak kendisiyle e-söyleşi yapmıştım. Pariste.net adresli, çok özenle çekilmiş fotograflarla süslü 500 yazılık bir web sayfasının kurucusu / sahibi. 10 sene Paris'te yaşadıktan sonra İstanbul'a dönmüş. Daha doğru bir ifade ile, hayatının bu dönemini İstanbul'da geçiriyor. Paris'e gezmeye giden farklı grupların birer günlerini anlattığı Paris'te Bir Hafta adlı çalışmasını hangi kategoriye koymalı bilemedim. Sanırım kategori üzerine düşünmek yerine çalışmanın keyfini çıkartmaya odaklanmak daha doğru olur. Üçyüz sayfaya yakın bir çalışma, Paris'te Bir Hafta. Haftanın yedi günü, Paris'in farklı bölgelerinde geziye götürüyor Ahmet Öre okuyucusunu. Bunu yaparken kâh genç sevgililerle, kâh iki çocuklu bir aileyle birlikte oluyoruz. Haftanın günleri değiştikçe kahramanlar ve kaldıkları otellerin bölgeleri de değişiyor. İşin doğrusu Ahme...