Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
Sonra, bu yazıyı hazırlamak için bilgisayarı açıp, az önce okuduğunuz ilk paragraf yazdıktan sonra acaba benim gibi düşünen olmadı mı hiç diye google'a sordum. Gördüm ki tek kişilik olmasa bile tiyatro oyunu hâline dönüşmüş ve sahneleniyor.
Ece Temelkuran benimle yaşıt sayılır. 1980 darbesinde 6-7 yaşında olan bizler iki arada bir derede kuşağı olarak yaşadık. Büyüklerimiz 80 öncesi mücadeleyi yaşamış, küçüklerimiz yeni dünya düzenini benimsemiş ama biz iki ne ilkini yapabilmişiz ne ikincisini içimize sindirebilmişiz.
Temelkuran, "peçete koleksiyonu yaptığımızdan beri kadınız" ilk cümlesi ile başlamış eserine. Benim de peçete koleksiyonum vardı ama kadın değildim, hâlâ değilim. Bu durum hem kafamı karıştırdı hem esere mesafeli yaklaşmama sebep oldu. Ardından Fidel, baba, anne ve diğer karakterlerle sis dağıldı. Ortada güçlü bir metin, okuyucudan dikkat ve özen isteyen bir yazar vardı.
Daha önce okuduğum Muz Seslerini sevmiş, Devir'i ise beğenmemiştim. Bütün Kadınların Kafası Karışıktır'a ise tek kelime ile bayıldım.
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.