Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
Karanlık odada İlford filmlerin banyosunu da yaptım, multi grade kartlara baskı da aldım. O zamanlar manuel ve filmli fotograf makinesi kullanıyordum. Sonra bir SLR makine aldım, sene sanırım 1997 olsa gerek. Nikon F50 ile de çok kareler çektim, hâlâ negatifleri duruyor. O dönem aldığım 35-80 ve 80-200 objektiflerle "Nikoncu" olsam da Canon'a ve "Canoncu"lara saygıda kusur etmedim.
Aradan seneler geçti bu anlattıklarımın üzerinden. Bir kaç sabit objektifli ilk seri dijital makine sonrası önemli bir karar aşamasına geldiğimi fark ettim. Üç yoldan birisini seçecektim. Ya DSLR alıp kol kaslarımı güçlendirmeyi ve belimi ağrıtmayı göze alacaktım, ya paraya kıyıp iyi bir aynasız alıp "ama bu da oyuncak gibi, insan fotograf çekmenin keyfine varamıyor vizörden bakmayınca" diyerek dolaşacaktım, aslında seçenek ikiymiş. Üçüncü yolu yani iPhoneXX almayı hiç düşünmemiştim, bu çok önerilmiş olsa da.
Aynasız mı DSLR mi diyerek bir kaç sene geçirdim. Bu arada gözüme kestirdiğim modellerin yerine yenileri geldi. Ben kararsız kalmayı sürdürdüm. Emeklilik, bu kararsızlığıma nokta koymamın şart olduğunu hatırlattı. Herşeyin bir sonu vardı, 25 senedir çalıştığım işim biteceği gibi, ömrüm de bir yerde noktalanacaktı.
Fotograf ve video gibi benden sonraya da kalacak işler oluşturmak için önümde kaç günüm, hatta anım olduğunu bilmeden yaşıyordum.
Bu kadar uzattım ama emin olun, macerayı gene de hakkıyla anlatabildiğime inanmıyorum. Sonuçta Nikon D7000 model bir DSLR aldım. Aslında gövde fazla ağır değil ancak 18 - 108 objektif ile sadece çekim gezisine götürülecek bir makine hâline geliyor. Öyle her dakika boynumda dolaşayım diyeceğiniz bir şey değil.
Yeniden vizörden bakarak, diyafram - enstantane düşünerek çekmek iyi geldi bana. Herkese öneririm, sağlam bir makine.
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.