Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
Bu kez de öyle oldu. Son bir kaç senedir daha yoğun olmak üzere, uzunca bir süredir iş değiştirme fikri kafamda vardı. Benim gibi 15 - 20 sene boyunca aynı iş yerinde çalışınca yeni iş bulmak kolay olmuyor. Bağlantıları sıkılaştırmak, sektöre kendimi tanıtmak, nerede ne yapılıyor öğrenmek ile geçen toplamda 8 senenin sonunda, artık çıkmaz diye düşünürken gelen emeklilik kararı ile 31 Mart'ta emekli ve bu hafta, büyük bir terslik çıkmaz ise, yeniden çalışan olacağım.
Yazının başlığını kapanan ve açılan kapılar koydum. Kapı, önemli bir metafor. Dört kapı ve kırk makamdan geçmek ise hayatımın amacı. Hangi kapıdayım, hangi makamlardayım bilemiyorum. Aşık Veysel'in dediği gibi, uzun ince bir yolda, gündüz gece gidiyorum. Ne zamana kadar, bilmiyorum.
Yolda olanlara, yola çıkacaklara selâm olsun.
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.