Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
ilk 6 ay nereden geldik diyeceksin;
sonraki 6 ay aslında kötü değilmiş diye düşüneceksin.
Sene dolunca ise keşke daha önce gelseymişiz demeye başlayacaksın
demişti. İşin doğrusu arkadaşımın bana moral vermeye çalıştığını düşünerek kendisine teşekkür etmiştim.
Peki ne oldu diye sorarsanız, söyledikleri harfiyen gerçekleşti...
Artık bir seneden uzun süre oldu İstanbul'a yerleşeli. Navigasyonu açmadan yolumu bulabiliyorum. Semtlerin hangi yakada olduğunu Google Haritalar'a bakmadan tahmin edebiliyorum. Hâlâ otobüs numaraları, metro hatları, minibüs güzergâhları konularında eksiklerim çok. En azından Kadıköy - Moda - Kalamış - Caddebostan - Suadiye - Kartal - Pendik - Tuzla sıralamasını iyi kötü kafamda oturtabildim....
Gene de İstanbul, tüm zorluklarına karşın, büyüleyici...
Belki Ankara'nın griliğinden sonra yeşil gözlerimi kamaştırdı,
Belki bozkırın sarılığından sonra boğazın maviliği başımı döndürdü,
Belki de tüm bunlar,
Sonuç değişmiyor... Ankara'yı uzaktan sevmek, aşkların en güzeli :)
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.