Metrodan çıkmak için yürüyen merdivene adımımı attığımda, dışarıda beni nelerin beklediğinden haberim yoktu. Okula, işe yetişme telaşında olanların kalabalığı bitmiş, toplu ulaşım, acelesi olmayanlara kalmıştı. Merdivenin son basamağını geldiğimde sokak sakin ve huzurlu görünüyordu. Sabahın serinliği yerini öğleye geçişin ılıman haline bırakmıştı. Kediler ve martılar duvar diplerine bırakılmış yemleri paylaşıyor, kargalar bu paylaşımdan kendilerine de pay düşecek mi merakıyla olan biteni izliyordu. Her zaman döndüğüm sokağı es geçip ilerledim. Yeni sokak, yeni binalar, yeni yüzler... Tek sokak değiştirince bile karşıma çıkanların farklılığı şaşırttı. Yürümeyi sürdürdüm. Güneş yükselirken bulutsuz gökyüzü alabildiğine maviydi. Karşılaştığım insanların kiminin yüzü tanıdık gelse de bir çoğunu ilk kez görüyordum. Oysa sadece bir sokak değiştirmiştim. Sokağın sonundaki kafenin bahçesinde yaşlı bir çift sabah kahvesi içiyordu. İkisi de sokağa dönük, yan yana san...
Başlık anlamsız gelebilir. Dert etmeyin. Herşeyin anlamlı olması ya da okuyanların her anlamı fark etmesi gerekmiyor. Blog yazmanın en keyifli yanı bu, kimseye açıklama yapmak, editörü ikna etmek gerekmiyor. İçinden nasıl geçiyorsa, gönlüne nasıl uygun geliyorsa öyle yazabiliyorsun. Aynı rahatlık, başlıklar için de geçerli.
Henüz dinlemediyseniz, Fazıl Say'ın İlk Şarkılar adlı albümünde yer alan İnsan İnsan'ı öneririm. Şarkının başında sesini duyduğumuz bir soprano değil, Cem Adrian. O kadar tiz seslere inebilmek bir hediye elbette.
Yazıda kullandığım fotografı Çankaya Güneş Sokak'ta çektim. Cinnah caddesinin paraleli olan sokak üzerinde, bir sokak sanatçısının eseri...
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.