Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
Başlık anlamsız gelebilir. Dert etmeyin. Herşeyin anlamlı olması ya da okuyanların her anlamı fark etmesi gerekmiyor. Blog yazmanın en keyifli yanı bu, kimseye açıklama yapmak, editörü ikna etmek gerekmiyor. İçinden nasıl geçiyorsa, gönlüne nasıl uygun geliyorsa öyle yazabiliyorsun. Aynı rahatlık, başlıklar için de geçerli.
Henüz dinlemediyseniz, Fazıl Say'ın İlk Şarkılar adlı albümünde yer alan İnsan İnsan'ı öneririm. Şarkının başında sesini duyduğumuz bir soprano değil, Cem Adrian. O kadar tiz seslere inebilmek bir hediye elbette.
Yazıda kullandığım fotografı Çankaya Güneş Sokak'ta çektim. Cinnah caddesinin paraleli olan sokak üzerinde, bir sokak sanatçısının eseri...
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.