Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
1864 yılında doğan ve 1932 yılında vefat eden Ahmet Rasim'den okuduğum ilk eser Bedia ve Güzel Eleni adlı iki öyküden oluşan İki Güzel Günahkar adlı kitap oldu. 96 sayfalık kitabın okuduğum 4. baskısı Arda yayınlarınca Ağustos 1988 tarihliydi.
Bedia ve Güzel Eleni öyküleri İstanbul'da geçen aşk ve tutku öyküleri. Her iki öyküde de etkileyici bir dil var. Duru cümleler, özellikle Güzel Eleni öyküsünde, çarpıcı benzetmelerle insanı içine çekiyor. Ahmet Rasim'in bu iki öyküsünde dönemin İstanbul'una dair izler bulabilirsiniz.
Bu yıl içinde becerebilirsem, Ahmet Rasim'den bir roman okumak istiyorum.
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.