emekli gözlemleri

Yakın zamanda çok sayıda çalışma arkadaşım "emekli" oldu. Ömür yeterse her çalışanın bir gün yaşamayı beklediği, o "büyülü günler" geldi arkadaşlar için. Peki bu "büyülü günler" gerçekten büyülü mü? Daha doğrusu herkes için aynı mı yaşanıyor bu günler?

Bu satırları okuyan arkadaşlar kendilerini yazdığımı düşünüp, dava açmaya kalkmasınlar :) Sadece gözlemlerden oluşuyor yazdıklarım, gerçek hayattaki kişilerle benzerlikler sadece tesadüf eseridir.

Benim gözlemlerime göre emeklilik hayatının nasıl geçeceği, aslında çalışırken nasıl yaşadığınız ile ilgili. Eğer çalışırken işi hayatınızın merkezine koyduysanız, emeklilik günlerinde de hayatın merkezine koymaya devam ediyorsunuz. Bu durumda ya yeni bir iş bulacaksınız, ki bu kriz ortamında pek kolay değil, ya da bir "yer" bulup, sabahtan o "yer"e gideceksiniz. Bu "yer" meslek odası olabilir, sendika olabilir, dernek olabilir, eski iş yeri olabilir, kahvehane olabilir... Yani bir "yer" bulup, mesaiye gider gibi düzenli oraya gitmek gerekiyor. 

Çalışırken işi bir araç olarak görenler, emeklilikte çok rahat ediyor. Mecburiyetten yaptıkları ve zamanınızı kiraladığınız o "işten kurtulunca", artık 24 saatlerini sadece istedikleri şeylerle ilgilenerek geçirebiliyor. Doğa yürüyüşleri için haftasonunu beklemek zorunda değiller, ya da sabaha kadar dizi izleyebilirler...

Geç çocuk sahibi olanların işi biraz zor oluyor. Eğer 30 yaş öncesi çocuk sahibi olmadıysanız, bu durumda çocuğun okulları bitirme zamanı ile sizin emeklilik günleri çakışmıyor. Hal böyle olunca, istemeden olunan emeklilik, ailenin mali düzenini sarsabiliyor. Bu durumda, önceden tedbir almak -nasıl olacağını sormayın, bilmiyorum- gerekli. 

Emeklilik, hayatın bir dönemi ve daha önceki yazımda da belirttiğim gibi, nasıl geçireceğiniz size bağlı. Alakart menülü yerde yemek seçmek gibi, fiks menüye alışık olanların bocalaması normal, ama bir yerde bu düzene alışmalısınız...