Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
2011 yılı yazında Filiz Hiç Üzülmesin kitabı ile ilgili yazdıklarımı şöyle bitirmişim:
Karanfil sokaktaki Adalar apartmanını, fırsat bulduğum ilk gün arayacağım. Muhtemelen halen ayaktadır bu bina. Binayı bulabilirsem terasından bugünün Ankara'sını fotograflayacağım. Bu teras, Ali ailesinin bir dönem yaşadığı evmiş.
Adalar apartmanını aramış ancak bulamamıştım. Karanfil sokaktan geçerken Çankaya Belediyesi'nin koymuş olduğu levha ile apartmanın yerini öğrenmiş oldum. Adalar apartmanı yıkılmış, yerine Dost Kitabevi'nin yer aldığı bina yapılmış. Yukarıdaki fotograftan pek iyi seçilemese de levhanın üst bölümünde Sabahattin, Aliye ve Filiz Ali'nin Adalar apartmanı terasında çekilmiş fotografı yer alıyor.
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.