Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
Aslına bakarsanız kitabın adı bile herşeyi açıklıyor. Bilmeyenler için yazayım, Cüneyt Özdemir ABD'nin Irak'ı işgali sırasında ordu içerisine gömülü olarak görev yapacak "gazeteci"lerden birisiymiş. Bu görevini kitaplaştırmış. Kitabın adı, görevin yüklediği sorunları yansıtıyor bir yerde.
Murathan Mungan'ın bir şiirinde dediği gibi kendin içindeyken kafan dışındaysa çemberin pek çaresi yok galiba. Mutsuz olacaksın. Ya da Özdemir gibi kitap yazıp aslında ne kadar ulvi bir amaç uğruna orada olduğuna ikna etmeye çalışacaksın, bizden çok, kendisini.
Türkiye'den gömülü olmaya hak kazanan ya da bunu kabul eden tek isim olduğunu da ekleyeyim.
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.