Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
Fransızca'yı A1 seviyesinde öğrenebilmek, çocukların okula ve ortama alışmakta yaşadıkları, kentin havası ve aşırı pahalılığı gibi uzatılabilecek bir çok kişisel sorun vardı, beni böylesine yıldıran. Ancak, bugün dönüp baktığımda tüm bu sorunları yaşamamış olsam bile Paris gene de bir yalnızlık ve bunalım kenti olurdu diyorum. Hele ki yıllardır Paris'te yaşayan Cüneyt Ayral'ın kitabını okuyunca.
22 bölümden oluşuyor Ayral'ın kitabı. Oğlak yayınlarından çıkmış. Kitabın adına bakıp, Paris'e gittim/gitmeyeceğim diye düşünmeyin. Adı Benim Paris'im yerine insanoğlunun dramı, insanın kaderi de olabilirmiş. Kitabı isterseniz yüzeysel olarak okuyup sadece Paris'in rehberlerde bulamayacağınız sokak ayrıntılarını öğrenebilirsiniz. Böyle bir okuma ile alacağınız keyif sınırlı olacaktır. Oysa Ayral, biraz okuyucusundan çaba istiyor belki, ancak karşılığını fazlasıyla veriyor. Modern dünyanın getirdiği ve bir şekilde aşamadığımız yalnızlaşmayı elle tutulur halde sunuyor.
Kitaptan bir kaç alıntı ile bitireyim bu kısa tanıtım yazısını. Cüneyt Ayral söyleşisini yayınlarken yanına "volume 1"i eklemiştim. İlk fırsatta, Ayral ile volume 2'yi kitap üzerine yapmayı umuyorum.
"...Paris Belediyesi'nin tek derdi, Fransızların geleneksel pislikleri ile uğraşmaktır. Köpeğinizin kakasını temizlemezseniz, yasalara göre ciddi cezaları olmasına karşın, bununla başedemeyen belediye, özel sokak yıkama makineleriyle şehri sürekli temiz tutmaya çalışıyor.Bira içmeyi seven Fransızlar, Paris sokaklarına işemekten kendilerini alamazlar, o yüzden köprü altları, metrolar her zaman iğrenç bir sidik kokusuna teslim olmuştur. Parfümün Fransız icadı olmasının nedenini, onların bu pisliklerine bağlar çoğu insan; kadınların topuklu ayakkabılarının da, sokaklardaki insan ya da hayvan kakalarına basmamak için Fransa'da icat edildiğini söyleyenleri duydum.Paris'in geçmişinde insanların dışkılarının sokaklara döküldüğü, evlerde hela olmadığı bilinir. Bugün bile Paris'teki evlerde helalar banyodan ayrı olarak yapılmıştır, yani hela kültürü ve duş yapma alışkanlığı, Parisliler için çok yeni alışkanlıklardır...." s. 85
"Paris'te eşiniz dostunuz, arkadaşınız olsa bile yalnızsınız! Bu şehir insanı onunla birlikte yaşamaya mecbur eden bir fahişe gibidir. Size kesinlikle sadık değildi, her an kollarını bir başkasına açar ve sizi hiç, ama hiç umursamaz, kararan ve grileşen havası ile sizi bunalımlara iter. Ancak, tam kaçmaya kalkacağınız zaman öyle bir sergi, öyle bir eğlence ya da etkinlikle çıkar ki karşınıza, yeni oturup kalırsınız." s. 67
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.