Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
Anı kitapları okumayı çok seviyorum. Anılarını / ailesini / tanıdıklarını roman tadında yazan Ayşe Kulin'den günlüklerini yayınlayan Adalet Ağaoğlu'na İnci Aral'dan Oğuzhan Müftüoğlu'na bir çok kişinin yazdıklarını ilgiyle okudum. Her okuduğum, geçmişe dair farklı bilgiler / gözlemler edinmemi sağladı. Kimi anılarda özel hayata dair paylaşımlara , kimisinde daha farklı konulara (siyasi mücadele / yazarlık serüveni) ağırlık verilmişti. Tercih elbette yazarın.
Ayral'ın hayatı, yazsam roman olur, denilen cinsten. Gazetecilik ile başlayan, farklı ülkelerde farklı işlerle gelişen, İstanbul'da iç giyim konusunda önemli bir marka yaratan ve ardından yurt dışında yaşamak zorunda kalan, benim tabirimle bir kültür adamı. Şimdilerde Paris'te hayatını sürdüren Ayral'ın Paris ile ilgili paylaşımlarını yayınladığı ayral.wordpress.com adresli bir sayfası var.
Kendi hayatımızın en büyük yolculuğuna hazırlandığımız bugünlerde hayatın zorluklarına ve sürprizlerine karşın yılmadan ayakta duran Ayral'ın Yolculuk kitabını herkese öneririm.
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.