Dalgaların sesini dinlemeyi seviyorum. Huzur veriyor. Kimi arkadaşlarım denize girip, suların içinde oynuyor. Bense denizi seyretmeyi, dalgaları dinlemeyi tercih ediyorum. Havalar soğumaya başladı. Kalabalık azaldı. Çocuk parkında yaramazların cıvıltıları yok artık. Salıncağın gölgesinde pinekleyen bir kaç arkadaş var parkta canlı namına. Sabah, daha güneş doğmadan gelip oltasını sandalyeye sabitleyen adam da olmasa, sahile de gelen yok. Kasabanın bu halini seviyorum. Tüm kasabanın tek sahibi bizmişiz gibi geliyor. Yemek bulduğumuz sürece değmeyin keyfimize. Adam bugün balık tutabilecek mi acaba?
Bu uzun ve belki de gereksiz girişten sonra gelelim Şenkon'dan okuduğum ilk kitaba. Ten Yükü, adını kitaba da veren bir öykü. Kitabın ön kapağında öykülerden oluştuğu belirtilmiş. Arka kapağını, kitabı bitirdikten sonra okuyanlardanım. Arka kapağı okuyana dek, iyi de bu öyküleri birbirine bağlayan öğeler var. Sanki bir roman taslağı. Ara bağlantılar ve ayrıntılarla desteklense işte sana roman demiştim. Doğru tespitte bulunduğumu Şenkon'un arka kapak yazısını okuyunca anladım. Önce Ten Yükü yazılmış. Ardından diğer öyküler. 90 sayfadan kısa bu derli toplu öykü kitabı ortaya çıkmış sonunda. Yapboz parçaları gibi öyküler. Her birini bütüne bağlayan öğeler taşıyor.
Şenkon'dan okuduğum ilk kitap, sonuncusu olmayacak. Tarzını ve dilini çok beğendim. Yenilikleri, kendisini yoran / düşündüren metinleri / kurguları sevenlere mutlaka öneririm. Klasik öykülerden, romanlardan hoşlanıyorsanız hayal kırıklığına uğrayabilirsiniz benden söylemesi.
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.