Ana içeriğe atla

Ne yapıyorum acaba?

Yazıyı yayınlayıp yayınlamayacağımı bilmiyorum. Yayınlarsam bile bu ilk yazdığım hali mi olacak emin değilim. (Yayınlarken, yazının ilk halini koruduğumu belirtmek isterim!) İşin doğrusu ne yazacağımdan da emin sayılmam. Ankara’dan 17’ye doğru kalkan bir uçakla Münih’e doğru yol alırken, kalkışın üzerinden neredeyse 45 dakika geçmişken yazıyorum. Durup düşünmek ve/veya okumak dışında bir şey yapmak istediğimden netbook’u çıkarttım. Yazdıklarımı, eğer yayınlarsam, okuduğunuzda ben muhtemelen (bu kelimeyi o kadar severek kullanıyorum ki henüz 4 yaşını yeni bitiren kızım da konuşmalarının arasında kullanmaya başladı) Krakow’da otelime yerleşmiş olacağım.

Başlığa dönersem, gerçekten de ne yapıyorum acaba? Kimse beni zorlamamışken, para vermiyorken, sadece kendimi geliştirmek uğruna önce Londra’ya ardından Krakow’a gidiyorum. Onca yol parası, onca otel parası, Londra için vize parası ve her ikisinde 15’er liradan yurt dışı çıkış harçları. Nereden baksan toplamda bir aylık maaşım kadar parayı harcamışımdır. Peki, ne için? Nedir bu bitmeyen, bitecek gibi de görünmeyen çabamın asıl nedeni? Linkedin mi beni böyle arayışlara, çabalara iten? Yoksa on beş yıldan uzun süredir devam eden tek düze iş hayatının getirdiği sıkıntıdan kurtulma çabası mı?
Aslında başlıktaki soru, kafamın karışıklığının bir ispatı niteliğinde. Bir yandan kamunun güvenli limanında yüzmek istiyorum, bir yandan ise farklı denizleri keşfetmek. Bu seyahatlerim, kendimi iyi hissetmem dışında bir şeye yarayacak mı? Bana yeni kapılar açacak mı? Açmasını istiyor muyum gerçekten? Bilmiyorum.
Dün Ankara’ya dönerken, uzun otobüs yolculuğum sırasında birkaç film seyrettim. Şu an seyahat etmekte olduğum Lufthansa uçağıyla kıyasla, eğlence açısından fazlasını sunan otobüste iki film kanalı bulunuyordu. Her koltuğun arkasındaki ekranlarda döne döne yayınlanıyordu filmler. Kamil Koç, tercihlerini Fransız filmlerinden yana kullanmıştı. Romantik komedi, dram olarak nitelendirilebilecek yeni tarihli filmlerin isimlerini bilmiyorum ne yazık ki. Bu filmlerin birinde, 30’larının ortalarında yalnız yaşayan ve yalnızlıktan şikayet etmeyen , iş-güç sahibi bir kadın hayatında herşey yolunda giderken kolon kanseri olduğunu öğreniyordu. Bu bilgiyle birlikte altüst olan hayatını, hayatın anlamını sorgulayışını izledim. Filmde şöyle bir ifade geçiyordu: “Herkes bir gün ölecek, bunu hep biliyordun. Öyleyse neden korkuyorsun?” Kadın kahraman, “ Evet ama daha yapmak istediğim çok şey vardı” yanıtını veriyor haliyle. Filmde, Tanrı veya melek olarak değerlendirebileceğimiz karakter ise “her zaman yapmak istediklerin olacaktır” diyor. Gerçekten ne ilginçtir bu ölüm meselesi. Bilincimiz oluştuğundan itibaren öleceğimizin farkında olarak yaşarız. Ama sanki ölüm bizden çok uzaktaymış gibi davranırız. Yazdıklarımın dinle doğrudan ilgisi yok. Din konusunda ne yazmayı ne konuşmayı sevenlerdenim. Herkesin kendine göre bir inandığı var, kiminin inandığı hiçbir şey yok. Benim derdim bunlar değil.
Ölümle birlikte bildiğimiz hayatın sona ereceği konusunda dine inananlarla inanmayanlar anlaşıyor. Madem bir şekilde bu bildiğimiz dünyaya veda edeceğiz o zaman hazır henüz veda etmemişken yapmayı istediklerimizi yapsak. Engel olan ne ki? Hayat dediğimiz erteleyerek yaşanmayacak bir şey. Çünkü ertelediğimiz şeyleri yapmak için fırsat bulup bulamayacağımız hiç belli değil. Leo  Busliaga’nın kitaplarına benzediğinin farkındayım yazdıklarımın. Ama amacım, çok doğru görünüp uygulamasının olanaksız kadar zor olduğu sözler karalamak değil.
Yukarıdaki fikir yürütmelerinden yola çıkarak 2013’e temiz bir sayfa açıp başlamak istedim. Öncelikle, uzunca bir süre, hayatımda beni mutsuz edenleri düşündüm. İlk bulduklarım, şaşırttı beni. Facebook listenin başında yer alıyordu. Eski dostlar, liseden, üniversiteden arkadaşlar. Herkes bir yerlere dağılmış, farklı insanların hayatlarına değerek yaşıyor. Kimisiyle özel paylaşımlarım olmuş, kimiyle hiç anlaşamamışız. Yıl sonuna doğru listemi azaltarak işe başladım. Baktım mesele azaltmak değil. Kim nerede ne yapıyor soruları beni asıl mutsuz eden. Kendimi dikizleyen olarak hissettiğimi fark ettiğim gün hesabımı tamamen kapattım. Sonradan konuştuğum kimi arkadaşlar benzer duygular içinde olduklarını söylediler. Onlara da hesaplarını silmelerini önerdim.
Yılbaşından itibaren uyguladığım önlemlerin ikincisi ise beni mutsuz eden ikinci şeyle ilgili. Malumaliniz, bloğumda teknik etiketli yazıların büyük bölümü televizyon teknolojisi ile ilgili. 1998 yılında beri bu sektörün içindeyim ve 2003’ten beri konunun ar-ge kısmındayım. Yani bir yerde değil, tam olarak hayatımı radyo televizyon dünyasındaki yeniliklerden, gelişmelerden kazanıyorum. Ancak, televizyon izlemekten nefret ediyorum. Nefret, çok güçlü bir duygu bana kalırsa ve bu güçlü duyguyu temsil eden kelimeyi günlük hayatımda kullandığım nadirdir. Televizyon için ise hiç düşünmeden nefret ettiğimi söyleyebilirim. Elbette bir dönem devam ettiğim gazetecilik doktorası sırasında okuduğum kitapların, bu fikre ulaşmamda katkısı oldu. Biraz da 2009 doğumlu iki(z) kızlarım, televizyondan uzaklaşmamı sağladı ve o kısır döngüden kopunca ne kadar hayat hırsızı bir şey olduğunu görebildim. Ağır ifadeler kullandığımın farkındayım televizyon için. Ancak burada bir konuya açıklık getirmem gerekiyor. Karşı olduğum televizyonun kendisi. Herhangi bir kanal ya da içerik değil. Topuna ve kökten karşıyım. Tek yönlü, insanın beynini uyuşturan bir yapısı var o “büyülü” ekranın.
Ve gelelim üçüncüye. O işimle ilgili. İşimle ilgili düşündüğümde aklıma şanslı olduğum gelir hep. Ar-Ge, 1995 yılında üniversiteden mezun olduğumda ilk çalıştığım iş idi. O zaman kelimenin gerçek anlamıyla bir araştırma geliştirme merkezinde çalışıyordum. Uğraştığım proje, elektronik elektrik sayacı, firmadan ayrıldıktan sonra hayata geçti ve raflarda yerini aldı. 2003 yılında beri çalışmakta olduğum işyeri biriminde ise pozisyonum bana daha fazla özgürlük tanıyor. Geliştirecek konular var: uygulamalar, yazılımlar, özel donanımlar. Ancak iş bununla kalmıyor. Yayıncılık dünyası belki diğer sektörlere kıyasla daha fazla değişim içerisinde. Bilgi teknolojilerindeki gelişmeler hızla sektörümüze uygulanıyor ve iş yapma şekilleri, iş modelleri değişiyor. Hal böyle olunca farklı standartlar, farklı çözümler ortaya çıkıyor. Kimi zaman çalıştığım iş yeri, kimi zaman ülkemiz için bunlar arasında tercihler yapmak gerekiyor. Bu tercihlerde yol göstericiye ihtiyaç duyuruluyor. Kendimi bu konularda da yetkinleştirerek faydalı birisi olmaya gayret gösteriyorum.
İşte 2013 ile birlikte bir durum tespiti yaptım. Çeşitli nedenlerle çalışmakta olduğum iş yerinde yurt dışı etkinliklere katılmama destek olunmuyor. 1998 yılında bu yana görevli olarak iki kez yurt dışına gönderildim. Birisi, yeni alınan bir cihazın 2 günlük eğitimi, diğeri ise 2 günlük bir seminer içindi. 2013 başında fark ettim ki ya sadece ülkemizdeki etkinliklerle sınırlı kalıp ufkumu ülke sınırlarında tutacaktım ya da masrafı neyse cebimden karşılayıp Avrupa’daki önemli buluşmalara katılacaktım. Ben katılmayı seçtim. Katılmayı seçmiş olmak önemliydi elbette. Ancak yeterli değildi. Etkinliklerin büyük bölümü ciddi katılım ücretleri talep ediyordu. Yani iş oralara gidip otel paralarını ödemekle bitmiyordu. Londra’da gözüme kestirdiğim IP & TV World Forum 3 günlük bir etkinlikti ve 2000 Sterlin’in üzerinde para istiyordu. Bir diğer sorun, Birleşik Krallık’ın istediği vizeydi. Hal böyle olunca nisan ayındaki bu etkinliği es geçtim. Yerine, onun kadar geniş katılımlı olmasa da önemli buluşmalardan birisi olan Connected TV World Summit’i tercih ettim. İlk iş etkinliğin düzenleyicisine e-posta göndermek oldu. Sağolsun beni davet etme inceliğini gösterdi ve ben bu davet üzerine hızla vize başvurumu yaptım. Bir hafta içerisinde vizem de elimdeydi. İş yerine alacağım yanıtı bile bile başvurdum ve alacağım yanıtı bile alamadım. Halen bir yanıt da alabilmiş değilim. Belki birkaç ay sonra başvurumun uygun görülmediğini öğrenirim. Oteli ayarlayıp, ki Londra çok pahalı bir kent, bileti World Card puanı ile alınca geriye sevgili kızlarımdan ve eşimden izin almak kalmıştı. Bugüne kadar her konuda destek gördüğüm eşimin yardımlarıyla onları da ikna ettik. Sonunda gittim ve gerçekten ufkum genişlemiş bir şekilde döndüm. Döndüğümde kafamda net olmayan OTT TV, Smart TV ve iş modelleri netleşmişti.
Şimdi bu kararın bir uzantısı olarak Digital TV Central & Eastern Europe etkinliği için bir kez daha yoldayım. Gene düzenleyici şirketin davetlisi olarak ve elbette diğer tüm masrafları cebimden ödeyerek ve bir kez daha yıllık iznimden kullanarak gidiyorum Krakow’a.
 Yazıya başlayalı bir saati geçmiş. Yakında pilotun iniş için alçalıyoruz anlamına gelen anonsu duyulacak. Uçak Münih’e inecek, ardından Krakow uçağıyla hedefe ulaşmış olacağım. Belki Münih’te beklerken, belki Krakow’da otelimde yayınlayacağım bu yazdıklarımı. (gene yayınlarken, Münih havaalanının G82 kapısının önünde beklerken yayınladığım notunu düşmek isterim!)
Son söz olarak, isterseniz bir şekilde oluyor. Belki gereğinden fazla paraya mal oluyor, belki yıllık izinlerimi tüketiyorum ama bildiğim bana iyi geldiği.
Hayat, dertlenerek de eğlenerek de geçiyor.
Değişmez olan geçtiği.
Mesele o geçerken siz ne yapıyorsunuz.
Başlığa dönersek, ben ne yapıyorum acaba?
Ankara – Almanya arası bir yerler 24 Haziran 2013 Ankara saatiyle 18.22

Yorumlar

Son haftanın en çok okunan 10 yazısı

bir kez daha, nedir bu sayısal karasal televizyon?

Blog sayfamda DTT etiketiyle yayınlanmış 100'e yakın içerik bulunsa da, geçenlerde buluştuğumuz lise arkadaşlarımın sorusu üzerine, bir kez daha yazmaya karar verdim. Bilenler, okumadan geçebilir. Bilmeyenler ve sektörün uzağındaki kişiler düşünülerek hazırlanmış bir yazıdır.  Soru - yanıt şeklinde kurgulanmış yazılarımın daha çok okunduğu gözlemi üzerine, buyurun sık sorulan sorularla Sayısal Karasal Televizyon: Şimdi tam olarak neden bahsediyoruz? Çanak ile izlediğimiz televizyon mu?

Anıttepe, sokaklar, anlamlar

Ankara, ne yazık ki, içerisinden su geçen şehirlerden değil. Aslında daha doğrusunu söylersem, içerisinden geçen suların üzerini kapatıp yok eden bir kent. İncesu deresi, Kavaklı dere, Ankara çayı hep üzeri kapatılıp, halının altına süpürülen tozlar gibi gözden ırak tutulup unutulmuş kent suları. Hal böyle olunca Başkent, akar suyun kente sağlayacağı güzelliklerden yoksun. Neyse ki arayan için gizli güzellikler barındırıyor.   Anıttepe, bu gizli güzellikleri saklayan semtlerden. Anıtkabir, yılın her mevsimi caddelerden eksik olmayan turist otobüsleri, resmi bayramlarda protokol için kapatılan yollar, son dönemde sıklıkla düzenlenen mitinglere ev sahipliği yapan Tandoğan meydanı, Çankaya Belediyesi'nin  konserlerinin mekanı Anıtpark Anıttepe denildiğinde ilk aklıma gelenler. Ve tabii, geçenlerde bir yarışmada soru olarak da yöneltilen sokak isimleri: Ordular, İlk, Hedef, İleri, Ata ve Akdeniz caddesi.    Anıtkabir'in sınırını oluşturan 3 cadde bulunur: Gen...

baston

Ulus'a gelmeyeli epey olmuş demek ki. Eskiden Hal'in içindeydi bu balıkçılar, şimdi sokağa kurmuşlar tezgahlarını, diye düşünerek Erzurum Oteli'ne doğru yürümeye devam etti. Sokağa kurulan tezgahlar nedeniyle zorlukla ilerleyebiliyordu. Hoş sokak boş olsa da elindeki baston, hızlı yürümesine imkân vermiyordu. Çok merdiven çıkmışım zamanında, diye anlatırdı soranlara. O kadar çok merdiven kullanmışım ki sonunda eklemlerimde sıvı kalmamış. Şimdi bu merete muhtaç oldum. Söyledikleri doğru muydu kendisi de bilmiyordu. Gençliğine dair anıları sisler içindeydi.  Simitçi, öğlen simitlerinin tazeliğini etrafa duyururken bastonuyla yavaş yavaş ilerleyen Sami'yi görüp, işte öğlen simidine hayır demeyecek birisi dedi yanında duran midyeciye.  Evladım ver bakalım bana bir simit ama çıtırından olsun. Bu esnaf niye sokağa dökülmüş, Hal'e ne oldu sen bilirsin.  Amca, Hal bakım onarımda, geçici süreliğine sokağa aldılar tezgahları.  Beni de bir bakım onarıma alsalar ne güzel olur. ...

yağmur

Yağmur damlaları arabanın silecekleriyle yarış halindeydi. Az önce temizlenen yerler, gökten düşenlerle yeniden ıslanıyor ve görüşü bozmaya devam ediyordu. Binalar ve şehir uzaklaşırken, ne yapıyorum gerçekten diye düşündü. İç sesini sözle tekrarladığını fark ettiğinde, arabada yalnız olduğuna şükretti. İş çıkışı, akşam trafiğinde kendi kendine konuşmak pek garip karşılanmazdı gerçi. Bu aralar akıl sağlığını korumak herkes için zordu. Zor zamanlardan geçiyoruz, dedi kendi kendine. Hangi zamanımız kolay oldu ki diye ekledi. Kendine hak verdiğini fark edip güldü.  Hava kararmaya başlayacak birazdan, daha çevre yoluna bile gelemedim. Bu gidişle bugün rekor kıracağım. Neyse ki evde bekleyenim yok.  Bekleyeni olmadığına sevinmesi garibine gitti. Çocukluğu ve gençliği boyunca kendisini hep kalabalık bir ailenin babası olarak hayal ettiğini hatırladı. Karısı, kızları ve oğulları ile güle eğlene yaşayıp gideceği kocaman bir ev görürdü ne zaman geleceği düşünse.  Oysa hiç evlenmed...

ekmek kavgası

Biraz dikkat etsene.  Asıl sen dikkat et. Kanatların gagamın içine girecek. Yer yokmuş gibi dibimden uçuyorsun. Heyecan yaptığın da bir şey olsa. Gene kuru ekmek.  Eskiden şu adamdan yem alır atarlardı. Şimdi simidini bile paylaşmıyor kimse. Kuru ekmeği de bulamayacağımız günler gelir mi dersin.  Umarım düzelir işler. İnsanların yüzünden düşen bin parça. Herkes sinirli, herkes gergin. Yollarda da çok dikkat etmek gerek. Eskisi gibi değil arabalar. Geçenlerde bir kaç arkadaşımızı asfalta düşen yiyeceklerle meşgulken kaybettik.  Sorma, duydum onu konuşuyorlardı. Pek sık olmazdı bu durum.  Daha sakindi insanlar. Sabırlıydı.  Artık öyle değiller. Bir de biz başlamayalım.  Kalbini kırdıysam özür dilerim. Haydi bak kalabalık dağılmış. İstersen gel biz de ağaçtan aşağıya süzülelim, kalanlarla karnımızı doyuralım.  

Yabancı dil öğrenmek üzerine: DuoLingo deneyimimim

kızımın çizgileri Ülkemizin kanayan yaralarından birisidir sanırım, yabancı dil öğrenmek. Onlarca kurs, yüzlerce kitap, saatlerce ders ve sonuç: anlayan (en azından anladığını düşünen) ve konuşamayan kişiler... Bir yerlerde bir sorun olduğu kesin, ama nerede? Farklı zamanlarda, 3 kez Fransızca kursuna gittim. İlk seferin ardından, aslında bir temel bilgim olmasına karşın, her seferinde en baştan başladım, hiç bilmiyormuşum gibi. Ne yazık ki kurslarda öğrendiklerim kalıcı olamadı. Şimdilerde, 70 gündür, her sabah DuoLingo ile çalışıyorum. Ücretsiz ve arada çıkan reklamlarla devam eden sürümünü kullanıyorum. Eminim farklı online dil kursları da vardır. Online platformda, kurslarda olmayan ne var diye düşününce bir kaç şey tespit ettim. Belki sizlerin de işine yarar diye paylaşıyorum: Yabancı dil öğrenmek, sürekli ve kesintisiz tekrar gerektiren bir süreç. Kurslar, sadece haftanın belli günleri, bir kaç saat için ve çoğunlukla, günün en yorgun olunan akşamlarında oluyor. ...

kedi

Yanıma yaklaşırlarken, ne yalan söyleyeyim endişelendim. Şapkalı bir adam, yanında beyaz montlu bir kız çocuğu. Adam elindeki telefon ile fotoğraf çekiyor. Bizlere karşı ilgisiz görünüyor. Kız yaklaştı önce. Ne zamandır okşanmamış başıma kibarca dokundu. Doğru bir iş yaptığını anlatmak için başımı uzattım. Çenemi de kaldırıp bir sonra kaşıması gereken yeri gösterdim. Adam tam karşıma geçti ve telefonunu yüzüme doğrulttu. Sanırım benim fotoğrafımı çekiyor. Bir yandan kız ile konuşuyorlar. Neden bahsediyorlar anlamıyorum. Kaç gündür yağan yağmur sonrası yüzünü gösteren güneşe karşı böyle okşanmak çok iyi geldi.  Mama istediğimizi düşünürler. Oysa çoğu kez başımızın, çenemizin sevgiyle okşanmasıdır tek ihtiyacımız.

beklenen

Gelecek mi acaba? Saat öğleni geçti. Güneş tepede değil artık. Burada sözleştiğimize eminim. Telefonuna da ulaşılamıyor. Alışılmadık bir durum değil, telefonla ona ulaşamamak. Ya çalar duymaz, ya açmayı unutmuştur. Neyse ki bankta yer buldum, bir aşağı bir yukarı yürümekten kurtuldum. Geçen hafta mesajlaştığımızda kararlaştırmıştık buluşma yerini. Dalyan'daki Beltur'un önü diye. Yarım saat geçmiş ama umudumu koruyorum.  Neşeyle koşturan köpekler, onlara endişe ile bakan kediler, kedilerin mamalarına dadanan martılar ve hepsine aldırış etmeden bağıran kargalar... Caddebostan sahilinde sıradan bir öğleden sonra. 

Almanya'da televizyon yayınlarına erişim

Televizyon yayınları kablolu ve kablosuz olmak üzere iki ortam kullanılarak evlere ulaştırılır. Her iki ortam için de farklı uygulamalar bulunmaktadır. Kablonun kullanıldığı durumlarda Kablo TV, IPTV seçenekleri mevcuttur. Kablosuz ortam için ise uydu ve karasal vericiler kullanılabilir. Her ortamın kendisine göre avantajı, dezavantajı vardır. Daha ayrıntılı analizlerde, yayıncı için ve izleyici için avantajlar ve dezavantajlar olduğu görülecektir. Hatta ülkelerin düzenleyici denetleyici kuruluşlarının desteklediği ve/veya kösteklediği televizyon dağıtım yöntemleri olduğu söylenebilir.  Bu uzun girişi yazmamın sebebi, Arthur D. Little adlı araştırma kuruluşunun yakın tarihte yayınladığı bir araştırma. Lars Riegel ve Julien Duvaud-Schelnast imzalı   Almanya'da TV Platformları 2014 ve sonrası başlıklı 10 sayfadan ibaret rapor, Almanya'da son dönemin sıcak tartışma konusu durumundaki sayısal karasal televizyonun geleceğine ilişkin önemli analizler içeriyor. Geçti...

martı

Martı kadar özgür olmak isterdim bu hayatta. Gemilerin ardında kâh adadan adaya, kâh Anadolu'dan Avrupa'ya dolaşmak isterdim. Avazım çıktığı kadar bağırmak, yorulunca denizin üzerinde dinlenmek, sıkılınca kayaların tepesinde güneşlenmek... Kim bilir martılar ne düşünüyor bize bakınca. Acaba onlar da diyor mudur şu dünyada insan olsaydım diye. Kalabalık şehirlerde, sıkış tepiş otobüslerde, akmayan trafiğin içinde kalakalmış arabalarda, sel halinde dolaşan insanların arasında biz de olsaydık diyor mudur?