Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
Yazıya, başlığının tercümesi ile giriş yapayım: balık düşünmez, çünkü balık herşeyi bilir. Bu sözler, çok sevdiğim Arizona Dream adlı filmde çalan In The Deathcar adlı şarkıdan. Peki neden bu yazıya başlık oldu derseniz hemen açıklayayım. Balık herşeyi bilir mi emin değilim. Ancak çocuklar herşeyi anlıyor / çözüyor ve biliyor. Neden mi?
Blog sayfamı takip edenler bilir, 2009 haziran doğumlu iki(z) kız babasıyım. Geçtiğimiz hafta babalar günü hediyesi aldım, hayatımda ilk kez. Henüz 4'ünü yeni dolduran kızlara okullarında sorular yöneltmişler ve yanıtlarını not edip göndermişler.
Babam ..... hoşlanır, mutlu olur.
Babam ..... sevmez.
Bu iki boşluğu kızlarımdan bir tanesi şöyle doldurmuş:
Babam oyun oynadığı zaman hoşlanır, mutlu olur.
Babam iş yapmayı hiç sevmez.
diğeri ise:
Babam onunla oyun oynarsam hoşlanır, mutlu olur.
Babam her zaman işe gitmeyi sevmez.
Blogunun hakkında bölümüne LinkedIn profiline bağlantı koyan birisinin yapmaması gereken bir şey belki bu ifşa ama dediğim gibi balığı bilmem ama çocuk herşeyi biliyor :)
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.