Bir daha arasam, acaba gelmiş midir eve? Gene annesi çıkarsa ne diyeceğim? Konuşmadan kapatsam ayıp, onu sorsam, evladım daha bir saat önce de aramadın mı dese ne cevap vereceğim? Kartta kaç kontür kaldı onu da bilmiyorum. Kartı takınca gösterirdi eskiden, bozulmuş bu galiba, arama başlamadan göremiyorum kaç kontürün kaldığını. Öylece kalakaldım pastanede. Birden hışımla kalkıp gitti. Oysa daha yeni oturmuştuk. Çaylarımızı söyleyip pasta sipariş etmiştik. Çayın gelmesini bile beklemedi. Bu soğukta eve dönmüştür diye düşünüyorum ama kim bilir belki siniri yatışsın diye dolaşıyordur. Ne kadar da aptalım. Öyle pat diye sorunca afalladım. Lafı ağzımda geveledim. Sonra o da kalkıp gitti. Neyse, bir saatten fazla geçti. Bir daha çevireyim numarayı. Belki dönmüştür.
İlk bölümdeki öyküler kısa ve çok kısa. Çok kısa derken bir paragraflık öykülerden bahsediyorum. İlk bölümde Tarçın Kokusu adlı bir öyküsünde Kopan, okuduğum diğer öykülerinde pek rastlamadığım, bana fazlasıyla zorlama ve yorucu gelen benzetmeler kullanmış. Örnek vermem gerekirse: "...Çürümüş bir hurmanın, istemeden dışarı taşmış çekirdeği gibi sarkıyordu kalbim göğüs kafesimden....Yataktan kalkmak için çabaladığım her anda, biraz daha gömüldüm anılarımın timsah kokan bataklığına" (s.23).
İkinci bölümde deneysel öykülere yer verilmiş. Hayır! isimli öykü tek kelimelik cümlelerden oluşturulmuş. Tek kelimelik cümleler öykü içerisinde de roman içerisinde de yer alır elbette ancak öykünün tamamı tek kelimelik cümlelerden oluşunca iş değişiyor. Geometri isimli öyküde ise tüm kelimeler g harfi ile başlıyor. "garip günler geçip gidiyordu" cümlesi ile başlayan öykü "güle güle" cümlesi ile bitiyor. Gerçekten g'nin görkemli gösterisini gözledim Geometri'de. Tek cümleyi yazmak bile epey zormuş. Kopan'ı bir kez daha takdir ettim. Kitabın en sevdiğim öyküsü de bu benim deneysel öyküler adını verdiğim ikinci bölümde yer alıyor: Matruşka. 14 satırlık bir öykü Matruşka. Dört bölümden oluşuyor. Bölümler ilerledikçe satırlar içerisinden kimi kelimeler siliniyor. Dördüncü bölüme geldiğimizde sadece iki kelime kalıyor geriye. Çok keyifli ve zekice bir buluş.
Kediler Güzel Uyanır'ın son bölümündeki öykülerde daha çok günlük hayata dair konular işlenmiş. Öyküler, kitabın tümünde olduğu gibi kısa. İlk bölümdeki kadar kısa olmasa bile dört sayfayı geçen öykü yok. Yekta Kopan'dan okuduğum bu ikinci öykü kitabı, yazarın diğer kitaplarına karşı merakımı kamçıladı. Kopan'ın yazdığı diğer kitapları da edinip notlarımı sizlerle paylaşacağım.
Not: Fotograftaki yakışıklı Bay Zeytin...
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.