Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
Kentlerin parkları köpek gezdirenlerle dolu oluyor. Ankara'da da böyle, Prag'da da, Budapeşte'de de. Hatta Ankara'da otobüse binen köpek göremezsiniz. Binseler bile evlerinin (kafeslerinin) içinde binerler. Oysa Prag ve Budapeşte'de (buna Zürih, Münih, Frankfurt'u da ekleyebilirim) otobüslere, tramvaylara köpekler tasmaları ile binebiliyor.Belediyeler temizlik işlerini yapmakla yükümlü elbette. Ancak, en iyi ve ucuz temizlik kirlenmesini önlemekle yapılabilir. Prag'dan bir fotograf yan tarafta. Gazetesini okuyan köpecik resmi olan kağıt poşet.
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.