Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
Malum evimizi paylaştığımız hayat arkadaşımız, tüylü yaratık, sevimli bücürük bay Zeytin'in hayatında değişik bir sabah oldu bu gün. Bay Zeytin sabahın erken saatlerinde ODTÜ'ye götürüldü. Her ne kadar evinden dışarı pek çıkmadıysa bile bir sürü güvercin arkadaş, bir sürü kedik arkadaş gördü. Kedik arkadaşların fotograflarını sayfanın sahibi picasa'ya yükledi. İşte yukarıdaki fotograf ise bay zeytoşun ODTÜ macerasının kanıtıdır :) Görüldüğü üzere biraz gergindi kendisi. Her ne kadar onu görenler duman diye çağırsa da biz Zeytin demeyi sürdürüyoruz. İyi ki varsın, hayatımızın neşe kaynağı...
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.