Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı hayatımda hep çağrışımlar yapmıştır. Belki de çocukken, duvarlara vuran ağaç gölgelerinin hareketini izlerken hissettiğim o ilk hayranlıktan geliyor bu bağlantı. Sanki ışık ve karanlık bir oyun içinde, birbirlerini tanımalı ve anlama çabalarında buluşuyordu. Her gölge, farklı bir hikâye anlatır gibiydi; bazen bir huzur hissi, bazen de derin bir merak uyandırırdı. Bir düzlemde sessizce var olan bu gölgeler aslında görmediğimiz gerçeklerin yansıması mı? Belki de gölgelerin bu kadar etkileyici olmasının sebebi, tam olarak biçimlendirilmiş olmamaları; bize alan bırakmalarıdır. Tıpkı hayatın kendisi gibi: Belirsizliklerle dolu ama bir o kadar da anlamı bırakılmış. Bir de fotoğraf çekmeyi sevdiğim zamanları hatırlıyorum. En iyi kareleri hep gölgele...
Havalar bir kapalı bir açık bugünlerde. Henüz ortalık tam ısınmamış ve aydınlanmamış da olsa gökyüzü, kışın kasvetli karanlıklarından iyidir gene de. Geçtiğimiz günlerde Eryaman'daki Göksu Park'a gittik. Mangal alanları, göl kenarında küçük kafeler, gölde ördekler. Soldaki fotograf, kafelerin birinde içtiğimiz demlik çayın görüntüsü. Demlik olarak satılması iyi bir uygulama. Özellikle çayı sevenlere. Fiyatlar, merkezi yerlerdeki kafelerle kıyaslandığında hesaplı. Güzel bir park olmuş. Ağaçların büyümesi ile daha da güzelleşecek. Göl manzaralı evlerin inşaatı hızla sürüyor. Umarım inşaatlar bitip oturanların sayısı artmadan metro biter. Yoksa İstanbul yolu ne kadar genişlerse genişlesin yükü kaldıramayacak...
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.