Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
Bu sezon gittiğimiz ikinci CSO konseri oldu. Açılış konserine gitmiştik, ortada yeni yıl konserine gittik, bir de kapanış konserine gideriz :) Salon ilk konserde olduğu gibi tamamen doluydu. Yeni yıl konserleri en fazla ilgi çeken konser oluyor galiba. Biletler epey önceden bitmişti. Önceki yıllarda (9 ya da 10 yıl önce) Şef Gürer Aykal yönetiminde izlemiştik yeni yıl konserini. Çok eğlenceliydi. Yanlış hatırlamıyorsam Atatürk Spor Salonu'ndaydı konser. Bilindik parçaları çalmıştı orkestra.
Bu yılki konserde de tanıdık gelen ezgiler çoğunluktaydı. 3 solist yer aldı konserde. Aydın Uştuk, Ayhan Uştuk ve Damla Burcu Kılıç. Antonio Pirolli adlı Roma doğumlu bir şefin yönetimindeydi orkestra. Özellikle aradan sonra bir çok şarkıdan oluşan bölüm keyifliydi. Son parça olarak çalınan Johann Strauss'un Radetzky Marşı'nda biz de alkışlarımızla eşlik ettik. Her ne kadar şefin talimatlarından pek anlamadıysak bile :)
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.