Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
Evlilikte kadın erkek ilişkileri üzerine bir film 5x2. İki insanın (x2) beş (5) farklı durumdaki hikayesini anlatıyor. Kurgusunu ters yapmış yönetmen, François Ozon. İlişkinin sonunu görüyoruz önce. İşin ilginci, Alt Yazı dergisinin yönetmenle yapmış olduğu görüşme ile öğrendiğimize göre çekimi de sondan başlayarak yapmışlar. 
İlk yarısında (pek fazla bir şey olmasa da) söyleyeceği her şeyi söyleyen filmin ikinci yarısı gereksiz geldi. Gene de izlenebilecek bir film. Müzikler iyi. Ancak şarkıların sözlerini çevirmedikleri için orada saklı olduğunu öğrendiğimiz mesajları farkedemedik.
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.