Metrodan çıkmak için yürüyen merdivene adımımı attığımda, dışarıda beni nelerin beklediğinden haberim yoktu. Okula, işe yetişme telaşında olanların kalabalığı bitmiş, toplu ulaşım, acelesi olmayanlara kalmıştı. Merdivenin son basamağını geldiğimde sokak sakin ve huzurlu görünüyordu. Sabahın serinliği yerini öğleye geçişin ılıman haline bırakmıştı. Kediler ve martılar duvar diplerine bırakılmış yemleri paylaşıyor, kargalar bu paylaşımdan kendilerine de pay düşecek mi merakıyla olan biteni izliyordu. Her zaman döndüğüm sokağı es geçip ilerledim. Yeni sokak, yeni binalar, yeni yüzler... Tek sokak değiştirince bile karşıma çıkanların farklılığı şaşırttı. Yürümeyi sürdürdüm. Güneş yükselirken bulutsuz gökyüzü alabildiğine maviydi. Karşılaştığım insanların kiminin yüzü tanıdık gelse de bir çoğunu ilk kez görüyordum. Oysa sadece bir sokak değiştirmiştim. Sokağın sonundaki kafenin bahçesinde yaşlı bir çift sabah kahvesi içiyordu. İkisi de sokağa dönük, yan yana san...
Ustalar ile uğraşmak zor iş. İyi niyetle yaklaşıp, sadece insan oldukları için değerli olduklarını bilip ona göre davranınca, kafalanacak biri olarak görülüyorsunuz. Kafasına vur ekmeğini al deniyor ardınızdan. İşin özü insan yönetmek zor zanaat. İyi davransanız tepenize çıkarlar, höt zöt ile davranmak üslubunuza ters olur. Zor iş zor.
Neyseki yüzdük yüzdük kuyruğuna geldik artık. Mutfak ve banyo dolaplarımız da gelince 1 aydır süren sıkıntılar bitecek. En azından hafifleyecek.
Neyseki yüzdük yüzdük kuyruğuna geldik artık. Mutfak ve banyo dolaplarımız da gelince 1 aydır süren sıkıntılar bitecek. En azından hafifleyecek.
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.