Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
Geçen hafta, bir günlüğüne İstanbul'a gidip geldim. Kendimce önemli bulduğum bir toplantıya katılmak için 24 saatlik günün 12 saatini yollarda geçirmeyi göze aldım. İyi ki de gitmişim. Hem toplantı yararlıydı hem de iş başındaki kedik ile tanıştım. Ne yazık ki adını unuttum, ama eğer İstanbul'da yaşıyorsanız Harbiye'den Taksim'e doğru yürürken yönünüzü Taksim'e verdiğinizde sol yanınızda kendisini görebilirsiniz. Bu şansa sahip olmayanlar yanlardaki resimlerle yetinmek zorundalar...
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.