Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
Ferhan Şensoy'un kendine has tarzı ile yazdığı Oteller Kitabı'nı okuyorum bu günlerde. Daha önce Komünist Hacı isimli kitabını okumuş ve beğenmiştim. Oteller Kitabı, yazarın farklı tarihlerde kaldığı otellere ilişkin gözlemlerini aktardığı bir kitap. Herkese öneririm.
merhaba,
YanıtlaSilokuduğum ilk kitabıdır dediğiniz gibi harikadır, ancak kalemimin sapını gülle donattım tam bir başucu kitabıdır :)