Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor.
"Ananı avradını" desen sokakta birine öldürülebilirler. Oysa bu küfürü sinemada duyunca kahkalarla gülüyorlar. İlginç bir durum. Küfür kullanmadan güldürmek kolay bir iş değil. Ferhan Şensoy gibi bir ustanın böyle bir filmde yer almış olmasını filmin Küba'da çekiliyor olması ile açıklanabilir sanırım.
NTV televizyonunda yönetmen ile yapılan söyleşide "küfür yok, küfürsüz güldürdük" diyordu. Tam anlamıyla gerçek dışı şeyler söylemiş yönetmen. Başından sonuna kadar küfürler, el hareketleri ve imalarla yapılan espirilerle dolu "kötü" bir film. Oyunculuklar iyi. İyi ama yetmemiş.
İzlerken hep düşündüm. Yönetmen bu filmi neden Küba'da çekmiş. Fonda Küba görüntüsü de çok fazla değil. Mekan olarak genellikle "Başkanlık sarayı" kullanılmış. Bu durumda tüm ekibi Küba'ya taşımanın tek gerekçesi böyle kötü bir senaryoda oynamayı kabul ettirebilmek için "Küba'da bedava tatil üstüne para" önerisi geliyor akla...
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.